Imię: Saszelster
Rasa: Niziołek
Klasa: Szermierz
Poziom: 63
Osiągnięcia: Niedoszły absolwent Bordowej Szkoły Rycerskiej, "jakimś cudem" w pierwszej setce Wyzwań.

Stąpanie okutych żelazem butów i brzdęk obijających się o siebie dwuch mithrylowych toporków wszystkim wokoło przywodzi na myśl obraz brodatego krasnoluda... Widok Niziołka był dla większości szokiem, a dla reszty tematem na dowcip. Niziolski szermiersz z szalonym zdecydowaniem w oczach podążał za strażnikiem, który zaprowadzic miał go przed oblicza Veasskich
inkwizytorów, odpowiedzialnych za nabór nowych członków. W końcu Saszelster trafił przed oblicze Lancerta, który to zadecydowa miał o dalszych jego losach. Nizołek spojrzał w głęboko w jaszczurze oczy, a one w jego. Chwila mentalnej walki... Eh? Gdzie ja jestem? - spytał zdziwiony szermierz rozglądając się dookoła. Z kim mam przyjemnośc? - zaczął znowu i zemdlał. Za pasem leżącego na podłodze nizołka zatknięta była koperta, a na kopercie napisane "W razie obudzenia sie imbecyla, przeczytac koniecznie!"

To, czy Lancert zdecydował się przeczytac zawartośc koperty nie zostało zapamiętane, ale jej treśc brzmiała następująco:

"O tym Niziołku szermierzu możnaby wiele powiedziec... Odważny, waleczny i bezlitosny. Oczywiście jest to po części, a dokładnie w połowie, minięcie się z prawdą. Otóż ten szermierz, dzierżący dwa topory, skrywa w sobie dwie osobowości. Niektórzy powiadają, że opętał go duch przepełnonego złem Krasnoluda. Inni twierdzą, że jakieś pomniejsze, złe bóstwo znalazło w Nizołku idealne naczynie, dzięki któremu może w cielesnej postaci przemierzac Lothrasi. Ostatni są pewni tego, że Nizołek za młodu był gnębiony i maltretowany przez swoje starsze rodzeństwo, które pewnej, jesiennej nocy, wybił co do nogi. Ci ostatni mogą byc najbliżej prawdy, gdyż ten niski szermierz jest po prostu szalony. Oczywiście on sam nie jest tego świadomy, a fakt, że nadzwyczaj często budzi się w nieznanych miejscach, zbrukany krwią i otoczony zwłokami, najwyraźniej nie wywiera na nim większego wrażenie. Ma to związek z tym, że Saszelsterowi zostały wpojone przez rodziców pozytywne wartości, poszanowanie dla życia i pezmyślne posłuszeństwo co zaowocowało niemalże całkowitym zanikiem wolnej myśli i inteligencji.
Z jednej strony posłuszny niziołek, który nie skrzywidziłby muchy, bojąc się że może mu oddac. Z drugiej... Bezlitosny zabójca, który niejednokrotnie dopuszczał sie aktów kanibalizmu."

Nie można stwierdzic, kto jest autorem tego tekstu, ale jeżeli był to nizołek, to właśnie ten opis jest dowodem jego szaleństwa, które najlepiej świadczy o tym, że powinien jak najszybciej zostac odizolowany od reszty społeczeństwa albo zwerbowany jako mała maszyna do zabijania.

--
Mam nadzieję, ze nie przesadziłem z tym mordowaniem rodzeństwa i kanibalizmem... Chciałem tylko dobitnie oddac naturę jego szaleństwa.

Nie spełniasz kilku wymogów. Ale nie będę Cię pouczał. Wystarczy tyle, że nie przeczytałeś uważnie nawet pierwszego posta, który jest niezbędny do złożenia podania, gdyż zawiera zasady czynienia tegoż (tam dowiedziałbyś się na przykład o wymaganym poziomie...). Dziękuję.

Odrzucone.

Ps. Grasz lacertem, a nie lancertem;) To tak jakbyś składał podania do jakiejś innej gildii - taki mały tip;)

To mnie więcej powiedzał lacert Sherwett, tyle, że było tam nieco więcej splunięć, syknięć i przekleństw, ale tego tym razem oszczędzimy tym nielicznym, którzy przysłuchiwali się rozmowie.

Najwyraźniej na wierzchu pozostała dobra natura Niziołka, gdyż ten tylko lekko zaskomlał, przeprosił i szybciej niż strzała, wyleciał z budynku.
Ja tu jeszcze wróce! - powiedział przez nikogo niesłyszany głos mrocznej połowy.

--
W sumie to na początek za wysokie progi wybrałem... może w przyszłej erze albo gdy zdobędę wiecej zarówno wiedzy o świecie, jak i zdolności pisarskich.

Ostatnio edytowany przez Saszelster (2006-09-01 20:00:18)

imię : Jarekman
rasa: Elf
klasa: Łowca
Lvl: 89


Pohodzę z odległej i mało znanej krainy zwanej Karhan. Moją matką jest Eru a przybranym ojcem Mistrz Nerato, który mnie wychował i wyszkolił w posługiwaniu wszelką bronią , a zwłaszcza Mieczem i łukiem. Gdy Nerato zginoł w potyczce z istotą którei rasy niejjestem rspoznać poprzysiągłem pomstę. Ścigałem go przez beskresne puszcze Karhanu ,bagna Sanorianu i pusynie Antyi, aż do krainy zwanej Rivangoth. Walczyliśmy nie długo, choć istota ta była potężnym przeciwnikiem to ja zadałem ostatni cios. Poraniony i wycięczony pościgiem z wielką wściekłością wykonałem zamach mieczem Należącym do Nerato. Głowa upiora upadła na ziemię, a chwilę później całe jego ciało znikło, w jednej chwili wyparowało.
Rany jakie doniosłem w walce były tak poważne iż niebyłem w stanie dojść do miasta - straciłem przytomność. Obudziłem się w Bordowej Szkole Rycerskiej z opatszonymi ranami. Nikomu nieopowiedzialem mojej historii, pozostałem w szkole aby wzbogacic moje umietnosci walki. Gdy uznalem iz niemoge się tam niczego więcej nauczyc odeszłem. Następnie wstąpiłem do Zakonu Wilka, ale mi się tam niepodobalo i stwożyłem własną Gildie - Bractwo Żądnych Potęgii. Moim celem było stać się jak najpotężniejszym wojownikiem, teraz uznałem iż same treningi niepomogą mi w tym, aby stawać się silniejszym muszę więcej walczyc. Jesteście piratami więc uznałem iż u waszego boku niezabraknie mi przygód. Teraz stoję u waszych bram i proszę o przyjęcie mnie do załogii.

- Piratami jesstessmy? - strażnik lacert próbował zdusić smiech, ale po chwili z jego ust dobyło się głośne parsknięcie oraz żabia nóżka, którą sobie akurat żuł. - Tak, jesssstessmy piratami, pływamy po bagnie i ssieczemy wszystko inne so sie russsa, sese. Ty sssie nie nadajess nawet na bagiennego pirata, wiec ssmykaj mały, sanim sie nass hersst wkusy.
Powiedziawszy to zamknął nieszczęśnikowi bramę przed nosem, zostawiając go sam na sam z komarami.

Słówko ode mnie. Podanko w sumie może być, tylko że ma sporo błędów, nie zadałeś sobie trudu poprawienia ich. Po drugie jeden zasadniczy błąd merytoryczny. My nie jesteśmy piratami, wielu z naszych by się mogło obruszyć . No i po trzecie niestety z obecnym levelem nie masz szans się u nas znaleźć. Musisz spróbować gdzieś indziej. Doceniam twoje dobre chęci, ale mogę tylko życzyć powodzenia. Podanie odrzucone - Elasharr.

No to i ja wtrącę swoje trzy grosze... Puszcze Karhanu, bagna Sanorianu i pustynie Antyi? Gdzie to jest? Znam trochę krainę Lotharis i w życiu o takich krainach nie słyszałem - Duch Azdrubala

imie:Brylant
rasa:czlowiek
klasa:basetker
lvl:98

Na plus mogę dać to, że się przedstawiłeś w imieniu, na minus to, że to jedyna rzecz jaką zrobiłeś. Poza tym brak rejestracji na forum, nieznana mi klasa postaci. Ogólnie trudno mi to nawet nazwać podaniem, gdyż nie zawiera nawet jednego zdania.
"Podanie" odrzucone

Imię: Rhaila d'Artois
Rasa: Człek
Klasa: Rycerz
Obecny lvl: 116

Moje podanie jest niedokończone. A to z tego względu, że nie mam czasu, ani weny, żeby napisać część dalszą. Gniota nie mam zamiaru wypuszczać, więc jest tylko sam prolog historii. Wrzucam to jednak licząc, że nie trzeba wam więcej. Jak mnie przyjmiecie, to ok, jak nie to posiedze sobie na bzbrw.

Biegła co sił w nogach. Wskoczyła w boczny zaułek roztrącając przechodniów. Rzuciła szybkie spojrzenie wstecz, żeby spostrzec, że nadal ją ścigają. Chciała przyspieszyć, ale ogień, który czuła w płucach nie pozwolił jej na to. Kałuża błota rozprysnęła się pod jej stopami. Bruk się skończył, to już chyba dzielnica żebraków. Przeskoczyła nad przecinającym pośrodku uliczkę kanałem odprowadzającym ekskrementy i schowała się w bramę kamienicy. Przycisnęła się plecami do chłodnej ściany. Oddychała ciężko. Złapał ją skurcz w lewym udzie i na dodatek pęcherz dawał o sobie niemiłosiernie znać.
To lato było wyjątkowo gorące i smród miejskiego rynsztoka był wyjątkowo nieznośny. Nawet dla kogoś mieszkającego w Rivangoth na stałe. Zaczęło kręcić jej się w głowie. Zaraz chyba zwymiotuję.
Nawet ich nie usłyszała. Podeszli spokojnie uśmiechając się lekko. Ona stała zrezygnowana. Blondyn ważył w ręce pałkę.
- Trzymajcie ją! - zakomenderował do pozostałych dwóch.
Adrenalina uderzyła w nią z całą mocą, kiedy zauważyła, że blondas zaczął rozsznurowywać spodnie. Zdążyła wybić jednemu zęba, ale drugi kopnął ją w żołądek powalając na ziemię. Po chwili klęczała obrócona twarzą do ściany z wykręconymi do tyłu rękami. Dwa oprychy trzymały ją mocno.
- No to teraz posmakujesz prawdziwego mężczyzny, koteczku - zaśmiał się blondyn.
Poczuła jego oddech na karku. Kasza, zjełczała wołowina i jakiś podrzędny zajzajer. Znowu zachciało się jej rzygać. Już nawet nie próbowała się wyrywać. Łzy napłynęły jej do kącików ust.
- Te, Gelzik, ale nam też dasz się zabawić, ha? - zapytał jeden z trzymających ją bandziorów.
- Zapomnij! Jak z nią skończę, to nie będziesz miał już w co włożyć - zarechotał głośno, a pozostali roześmiali się wraz z nim.
Rhaila zacisnęła zęby. Nie będę krzyczeć, nie dam im tej satysfakcji. Dobrze wiedziała, że zaraz zacznie krzyczeć, kiedy poczuła, że ktoś podnosi jej sukienkę.
- Przepraszam, że przerywam zabawę - odezwał się głos zza ich pleców. - Ale radziłbym, żeby panowie zostawili tę młodą damę w spokoju i oddalili się w dowolnie wybranym przez siebie kierunku, bo w przeciwnym wypadku będziemy musieli porozmawiać inaczej.
- A ty niby za kogo się uważasz, chojraku? - usłyszała głos blondyna i poczyła, że pozostali dwaj ją puścili. Szybko obciągnęła ubrania na nogi i obróciła się, żeby obserwować całą scenę. - Zgrywasz błędnego rycerza? Wybawiciela pięknych dam? Nawet nie wiesz, co ta lalunia przeskrobała. Dam ci dobrą radę. Spierdalaj stąd jak najszybciej, bo inaczej to my z tobą porozmawiamy inaczej. I będziemy twoimi ostatnimi rozmówcami w życiu. Słyszysz?
Nieznajomy, który przeszkodził oprychom stał z założonymi rękami i wydawał się uważnie łapać każde słowo, które wylatywało z ust blondasa. Był raczej chudy, na siłacza nie wyglądał. Na pewno nie dałby sobie z nimi rady, tym bardziej, że nie miał przy sobie broni. A może ma gdzieś ukrytą? A może to jeden z tych dziwnych wojowników, którzy pięści i nogi mają twardsze od stali, a za ich ruchami oku ciężko jest nadążyć? Chyba nie. Nie wygląda na wojownika. Ale pozory mogą mylić.
- No cóż - odezwał się nieznajomy. - To ja przepraszam. - odezwał się i cofnął parę kroków unosząc jedną rękę do góry.
Coś ze świstem przeleciało przez powietrze i trzy ciała gruchnęły niemal jednocześnie o ziemię, rozpryskując błoto. Nieznajomy szarpnął blondasa za włosy i przyjżał się bełtowi wystającemu oprychowi z oczodołu.
- Ha, prosto w lewe. Chyba znowu przegrałem flaszkę - powiedział kręcąc głową, choć chyba nie był zbytnio niezadowolony z tego faktu. - Chłopaki, nabałaganiliście, to teraz chodźcie posprzątać - krzyknął gdzieś w głąb uliczki. - A ty jesteś Rhaila, jeśli się nie mylę.
Zza ściany wyłoniło się czterech mężczyzn uzbrojonych w miecze i kusze. Jeden wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego. Niedoszła ofiara oszołomiona obserwowała, jak ciągną martwe ciała za nogi w kierunku ścieku. Dopiero teraz dotarło do niej, to co powiedział nieznajomy.
- Tak, tak mam na imię - odpowiedziała. - Skąd wiesz?
- Jestem Dermin Manrod. Porucznik Dermin Manrod - ukłonił się i wręczył jej zwinięty kawałek pergaminu.
Rozwineła pismo i przeleciała szybko po nim wzrokiem. Gdy zauważyła podpis wyraz jej twarzy zmienił się.
- A więc w końcu mnie znalazł.
- Tak - potwierdził porucznik uśmiechjąc się. - A ja zobowiązałem się dostarczyć panienkę całą i zdrową. Co mogłoby mi się nie udać, gdybym choć spóźnił się o pół klepsydry. Na szczęście nasi rivangoccy przyjaciele niezmiernie nam pomogli.
- Jasne, przyjaciele - splunęła w bok. - Kto mnie sprzedał? Elvin? Natasha? Niech no tylko ich dorwę.
- Ha! Gdyby nie "sprzedali", jak to zgrabnie zechciała panienka ująć, to dzisiejszy wieczór mógłby być o wiele gorszy. I przez co? Przez parę owoców ze straganu - zaśmiał się.
- Głodna byłam - mruknęła.
- No dobra, koniec gadki. Chłopaki, ruszajcie przodem. A panienka pozwoli ze mną.
Ujęła rękę Manroda i podniosła się na nogi. Otrzepała się z ziemi i poprawiła ubranie.
- Możesz przestać tytułować mnie per panienko. Rhaila jestem - wyciągnęła dłoń.
- Dermin - uścisnął jej prawice po żołniersku. - Ruszajmy zatem. Stryj się niecierpliwi.
- Z pewnością - mruknęła.

No cóż, nie będę owijał w bawełnę. To podanko jest... ciut wyróżnia się z kilku ostatnich... Dlatego zostaje ono przyjęte. Ale życie to nie (je)bajka, jest jeden warunek. Musisz dokończone opowiadanko złożyć w Bibliotece i zasilić jej zbiory. Tymczasem zaraz dostaniesz jakąś zgrzybiałą kwaterę, ewentualnie są jeszcze zmurszałe i nagniłe do wyboru. - Elasharr

Nadgniłe kwatery? To przecież członkowie Plugawego Wiecu mają dostęp do takich luksusów ;P - K.

Imię:   Sir Kuba
Rasa:   Człek
Klasa:  Palladyn
Lvl : 42


Młodemu palladynowi serce podskoczyło do gardła.
Wiedział że chce zostać Veańczykiem ale niepewność ciążyła nad nim jak katowski toór.
W głowie miał mętlik.
Miał dość tych zwykłych szarych ludzi a chodziły pogłoski że w Veas można dokształcić się fizycznie i duchowo.
Chłopak dzięki ciężkiej pracy nauczył się wytrawałości.
Mimo iż nie zwiedził jeszcze całego Lotharis wiele podróżował walczył z potworami i startował w turniejach.

Marzenia o sile mogą się spełnić tylko czy bramy Veas staną przed nim otworem ??
Tego jeszcze nie wie.

Bramy do fortu Veass otwierają się. Młody palladyn patrzy pod słońce na ogromną, barczystą sylwetkę, która stoi za bramą. Oślepia go słońce, ale tylko przez krótką chwilę. Po chwili bramy zamykają się.

Odrzucone (nie masz odpowiedniego poziomu)

Imię: Paladyn Błękitu
Level:389 !!!

Dobra historię już znacie, cieszę się że się Wam spodobała. A teraz do rzeczy. Odrzuciliście mnie, ok, rozumiem. Ale sytuacja sie zmieniła. Nabiłem po tygodniu gry ten jebany level. Udało mi się raz zremisować z moim giermkiem. Więc nikt mi kurwa nie powie teraz, że od wszystkich dostaję w dupę!
Czemu taki ton? A bo właśnie obejrzałem skazanych na szołszenk i teraz kurwa wiem. Rozgryzłem was suki. Jak zacznę zaprzeczać i udawać że nie chcę z wami być i mam was w dupie to nie będziecie mięli wyboru i mnie, obrobiwszy uprzednio gałę, przyjmiecie. Jesteście teraz w głębokiej czarnej dupie, bo was złapałem w moją,( hmm dobra zerżniętą, ale wiecie aktualnie moją) psychologiczną sztuczkę. I teraz ja jestem na górze i was dymam, frajerzy.